طالبان در برنامه ریزی‌های انجام شده توسط رهبرانش قصد دارد جامعه‌ای از آپارتاید جنسیتی ایجاد کند.
باید اشاره کنیم که پس از خروج ناگهانی نیروهای ایالات متحده آمریکا در ماه اوت ۲۰۲۱ و به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، این گروه افراطی اسلام‌گرا تحصیل را برای تمامی دختران بالاتر از کلاس ششم اعلام ممنوع کرد.
در آن زمان طالبان ادعا می کرد که این اقدام موقت خواهد بود و به سرعت لغو خواهد شد. اما پس از گذشت چند ماه حکام جدید افغانستان مجموعه‌ای از احکام و قوانین را صادر کردند که حقوق زنان را کاملا نادیده می‌گرفت و آنها را از آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، اشتغال و آزادی محروم می کرد و شاهد بودیم که با عملیاتی شدن این احکام مدارس دخترانه افغانستان هرگز دوباره باز نشدند. به نظر می‌رسد که هیچ‌یک از اقدامات سرکوبگرانه طالبان علیه زنان موقتی نبوده و نخواهد بود.
بسیاری از این اقدامات سرکوبگرانه اکنون در قالب یک حکم صادره از سوی طالبان موسوم به «قانون ترویج فضیلت و نهی از منکر» و در ۱۱۴ صفحه اجرایی شده است. شایان ذکر است که رهبران طالبان چندی پیش، این قانون جدید را با جریمه‌ها به عنوان اولین اعلامیه رسمی قوانین فضیلت و نهی از منکر در افغانستان از زمان به قدرت رسیدنشان، رونمایی کردند. در این میان یکی از خبرنگاران خبرگزاری آسوشیتدپرس، متن این قانون را مشاهده و جزئیات آن را منتشر کرده است.
این قانون جدید تأکید می‌کند که طالبان می‌خواهد جامعه‌ای برآمده از تبعیض جنسیتی ایجاد کند که در آن دولت صدای زنان را خاموش می‌کند، حقوق آنها را نادیده می‌گیرد و این طبقه بزرگ اجتماعی را کاملاً وابسته به مردان می‌سازد.بر اساس ارزیابی‌های انجام شده افغانستان در حال حاضر با بدترین بحران حقوق زنان در جهان مواجه است.
پس از خروج آشفته و البته ناگهانی نظامیان ایالات متحده آمریکا از کابل، برخی دیپلمات‌ها گمان می‌کردند که طالبان به دلیل نیاز به به رسمیت شناخته شدن بین‌المللی برای جلوگیری از بحران انسانی شدید، مجبور به کنار گذاشتن حکومت سختگیرانهای که بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱ اعمال می‌کرد، خواهد شد. در آن زمان سخنگوی طالبان در یک کنفرانس خبری در اوت ۲۰۲۱ اعلام کرد که این گروه هیچ دشمنی داخلی یا خارجی نخواهد داشت. اما این وعده‌های پوچ به زودی بی‌اعتبار شدند و طالبان امروزی به همان اندازه‌ای که در گذشته بی‌رحم بود،اکنون نیز همچنان به دنبال انسان‌زدایی است.
بر اساس گزارشی که خبرگزاری آسوشیتد پرس از قانون جدید منتشر کرده است، این قانون زنان را ملزم می‌کند که در همه مواقع بدن خود را در اماکن عمومی کاملا بپوشانند و تأکید می‌کند که پوشش صورت هم برای جلوگیری از وسوسه‌ها ضروری است. لباس نباید نازک، تنگ یا کوتاه باشد. زنان باید در مقابل تمام مردان غریبه، از جمله مسلمانان و در مقابل تمامی غیرمسلمانان برای جلوگیری از فساد، خود را بپوشانند. صدای زن به عنوان یک عنصر محرک شناخته شده و صدای آنها نباید در حال آواز خواندن یا حتی قرائت قرآن در مکان‌های عمومی شنیده شود.
نگاه کردن زنان به مردانی که با آنها نسبت خونی یا ازدواج ندارند و بالعکس، ممنوع است. این قانون همچنین نواختن موسیقی، حمل و نقل زنان تنها و اختلاط مردان و زنانی که با یکدیگر نسبت ندارند را ممنوع می‌کند. این قانون همچنین مسافران و رانندگان در سفر را ملزم می‌کند که در زمان‌های مشخصی نماز بخوانند. علاوه بر این، این قانون انتشار تصاویر موجودات زنده را ممنوع کرده است که به گفته آسوشیتد پرس، چشم‌انداز رسانه‌ای آسیب‌پذیر افغانستان را تهدید می‌کند. باید بگوییم که طالبان کشور تحت حکومت خود را نابود می‌کند.
غیبت زنان و دختران از آموزش و تجارت علاوه بر اینکه نقض آشکار حقوق مسلم آنها است ، قطعا به اقتصاد در حال فروپاشی این کشور نیز آسیب خواهد زد.همانطور که انتظار می رفت، طالبان دچار یک نوع زن‌ستیزی بیمارگونه و پرهزینه شده است.
در اکتبر ۲۰۲۲، طالبان، زنان را از انتخاب رشته‌های کشاورزی، معدن، مهندسی عمران، دامپزشکی و روزنامه‌نگاری به عنوان رشته‌های دانشگاهی منع کرد و گفت که این رشته‌ها برای زنان بیش از حد دشوار هستند! و سپس در دسامبر ۲۰۲۲ طالبان حضور زنان را در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی به طور کامل ممنوع کرد.
همانطور که «سحر فطرت» و «هِدِر بار» از سازمان دیدبان حقوق بشر اشاره کرده‌اند، در روز قبل از تسلط طالبان میلیون‌ها دختر افغان در مدارس و دانشگاه‌ها مشغول تحصیل بودند. بیش از یک چهارم اعضای پارلمان زن بودند و زنان وزیران دولتی، قاضی‌ها، استادان و خلبانان هلیکوپتر بودند. زنان خواننده، نقاش، هنرمند مفهومی و بازیگر بودند. یک ارکستر دخترانه وجود داشت،اما حالا همه آنها از بین رفته‌اند.
جامعه بین‌المللی نباید چشمان خود را بر روی این نوع از آپارتاید جنسیتی ببندد. هر زمان که ارتباطاتی با طالبان برقرار می‌شود، سایر کشورها باید زنان را در هیات‌های دیپلماتیک خود بگنجانند و به طور مداوم در دفاع از حقوق زنان در افغانستان سخن بگویند.
کمک‌های خارجی از سراسر جهان باید به طور خاص برای کمک به زنان و دختران ارسال شود و مدارس زیرزمینی که به گفته‌ها تلاش می‌کنند برخی از خلأهای ناشی از اقدامات طالبان را پر کنند، زنده نگه داشته شوند.این کار می‌تواند به زنده نگه داشتن امید در میان این زنان و دختران کمک کند؛ شنیدن مواضع رسمی مقامات ایالات متحده درباره لزوم کمک به بهبود وضعیت زنان، می‌تواند برای بخش بزرگی از جامعه افغانستان دلگرم‌کننده باشد.
بسیاری از این زنان در طول دو دهه حضور آمریکا در افغانستان تشویق شده و به این باور رسیده بودند که جایگاه شایسته خود را در جامعه مطالبه کنند، اما اکنون احساس گمشدگی و فراموش‌شدگی می‌کنند.در عین حال، طالبان نمی‌تواند از پاسخگویی به این سرکوب بی‌رحمانه آرزوها و زندگی روزمره نیمی از جمعیت افغانستان فرار کند.
سوال اینجاست که چرا با وجود قانون«ماگنیتسکی» ایالات متحده برای هدف قرار دادن کسانی که به شدت حقوق بشر را نقض می‌کنند، ایجاد شده است، از تحریم‌های گنجانده شده در این قانون علیه رهبران بیشتری در افغانستان که چنین قوانین سختگیرانهای را تصویب کرده‌اند، استفاده نمی شود؟
